In de verte is er een blauw lichtje, minuscuul, als een flakkerende gasvlam. Geen idee wat het is, maar het ziet er niet gevaarlijk uit. Niet iets wat plotseling dichterbij zal komen en ontploffen, niet iets wat ik moet melden.
Het begint te regenen. Al snel ziet de loopgraaf er als een beek uit, hoezeer we ons uitsloven om het water weg te scheppen. Meade loopt te sakkeren. Wanneer hij een rat wegschopt, valt hij op zijn achterste en raakt slechts met veel moeite weer overeind.
Dan is er een geweldige knal en lig ik met mijn gezicht in de modder. Gegons van kreten en paniekerig gestommel, in de onmiddellijke nabijheid en verder weg. Mijn oren zitten potdicht en mijn ademhaling is het enige wat ik hoor. Diep, traag en zwaar, als een blaasbalg.
Een hand op mijn schouder. Meade. ‘Alles oké?’
Ja, alles oké. Enkel met mijn oren is er iets vreemds aan de hand. Ze lijken snel open en dicht te gaan, als een klep. Stilte, lawaai, stilte, lawaai.
De hoek van de loopgraaf is weggeblazen. Van de verbinding met de andere blijft alleen een vormloze massa over. Er ligt ook een lichaam. De buik is opengereten. Uitpuilende ingewanden en resten van witte bonen, halfverteerd en doorsijpeld met donkerrood bloed.
Geschreeuw dat de Duitsers eraan komen. Een granaat slaat een bres in de prikkeldraadbarrière. We schieten verwoed naar de aanstormende schimmen, maar de situatie ziet er algauw hopeloos uit.
Meade trekt me mee. ‘Kom. Dat loopt hier slecht af.’